24 Mart 2015 Salı

Benim yalnız blogum

evet. merhaba benim yalnız blogum. yazıyı böyle açmak istedim çünkü seni bir kenarda unuttuğum için sık sık kendime sinirleniyordum. bugün yepyeni bir görünüş kazandın. çok tatlısın maşallah. beni sorarsan hayatımın en kötü zamanlarını geçiriyorum diyebilirim. son üç yıldır düşüşe geçmişti ha düzeldi ha düzelicek derken daha da düşmeye devam etti. her zaman güçlü bir insan oldum. ya da öyle olduğuma inandım. hiçbir zaman antidepresanlara ihtiyacım kalmaz diyodum. bi mezdeke açar havamı bulurum. ama yok. olmayınca olmuyomuş. öyle hayata artizlenip sen mi büyüksün ben mi diye havalara gitmemek gerekiyomuş. tokat yedim çünkü. gerçekten tokatın acısını da yanağımda hissettim. ama olsun diyorum. OLSUN. tabi ben demiyorum lustral söyletiyo da olabilir. antidepresanın 25. günündeyim. şuan hala kafama taktığım çok şey var ama delirip duvara kafa atma isteğim yok. tuhaf bir sakinlik içindeyim. çünkü delirmenin de bir faydası olmadığını gördüm. bakalım yine de bir şekilde umudum var. ben de düzlüğe çıkarım elbet. düşününce ne buhranlar atlattım. sen şahitsin blog. neyse sana geri döndüğümü haber vermek için geldim. belki eskiden olduğu gibi yine sana yazmak ruhuma iyi gelir.