bugün içimden ne kahkaha atmak ne de iyi şeyler düşünmek geliyor. evet sabırsızım. evet kendimi fazla kaptırıyorum. ve evet korkuyorum. sanki bir daha hiç hissedemeyecekmişim gibi geliyor. sanki artık özdemir asaf okurken uzaklara dalıp düşünmeyecekmişim, içeriği aşkı çağrıştıran her şarkıyı vakit geçirmeden değiştirecekmişim ve uykuya dalmadan önce hayal kurmayacakmışım gibi. bundan korkuyorum evet. sadece bundan korkuyorum. bir yandan inanmak isterken birinin çok mutlu edeceğine, bir yandan deja-vu yaşarmışçasına hevesimi öldüren o anların geri gelmesinden çekiniyorum. tepkisizim yine. kimse için çabalamak gelmiyor içimden. hem zaten çabaladığımda elimde kalana gidince gözüm kapatıveriyorum şarkıyı, türküyü. sövüyorum tüm duygulara, hissettiklerime. salak bi duygunun bana yaptırdıklarını düşünüyorum şimdi. ve o salak duygunun beni ne hale getirdiğine. he bir de o salak duyguyu ondan da salak bir kişiye hissettiğimi. rüyamda görüyorum bazen, bişeyler açıklamaya çalışıyor alaycı bi gülüşle. yüzüne bakmamaya çalışırken uyanıyorum. ağzına sıçayım diyorum böyle rüyanın. uyumak istemiyorum bir süre. bak şimdi bunlardan bahsettiğim için de kızıyorum kendime. rüyamda görmesem aklıma gelmeyecek biliyorum.
afedersiniz blog halkı ama; bilinçaltımı sikeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder