pijamalarımla durmadım bugün bütün gün evde.
giyindim, süslendim. dışarı çıkacakmış gibi.
istesem çıkardım da zaten.
ama ayaklarım istemedi.
annem de poğaça yaptı.
kokusu kapıyı kilitledi.
hem karnım, hem gözüm açtı ama 2 tane yedim sadece.
iştahıma küfür ettim bol bol.
sanki tek taş yüzük elimde de
parmağımdan geçmiyormuş, takamıyormuşum gibi bir duygu.
zaten son zamanlarımın en moda olayı bu hayatımdaki.
çok isteyip de alamamak, yiyememek, sevememek.
bütün bunları düşünürken bacak bacak üstüne atarak.
winamp'ta teomanın sesi yükseldi.
"düşünme, kim anlamış ki sen anlayasın böyle" dedi canım teo.
cidden lan dedim teoya.
kaç yıl önce yapmış şarkıyı ben şimdi anlıyorum.
kızdım kendime acayip.
kızgın kızgın saçlarımı savurdum.
aklıma yeni imaj yapmam gerektiği geldi.
bahar yarıyılına bomba gibi düşmek amacım.
mutsuz kadınlar saçlarıyla oynarlarmış sürekli diye bişey duymuştum küçükken.
bi kadın vardı her hafta farklı renge boyardı saçını. sonra kısacık kesti.
mutsuz kadın oydu benim için.
bi gün saçımı boyarsam mutsuz olduğum için boyayacaktım.
o güne kadar bekledim.
işte o gün geldi çattı.
artık saçımı boyamalıyım bence.
mutsuz olduğumdan değil de.
şu mutsuz kadın-boya ikilisinin arasını bozmak için.
"bak mutluyum ve saçımı değiştiriyorum" naraları atmak için.
tamam tamam çok mutlu da sayılmam.
şimdi bu mutlu mutsuz konusunu
değiştirmek için haykonun yeni albümünden bahsetsem falan dedim kendi
kendime ama canım istemedi.
zaten bi adı belli albümün.
"Sandık".
Adı bile şimdiden tartışma konusu oldu.
Acaba gerçekten şu bildiğimiz "sandık" mı,
yoksa "adam Sandık" mı.
Bilemedim ama ben onu.
ikincisi daha hoş geliyor kulağa.
zaten hayko bok koysa albümün ismini vaaay neğadar farklı diye
el çırparız.
kendimden biliyorum.
biliyorum biliyorum da seviyorum işte.
"haydi kızlar kopalım gari" diye bi şarkı yapsa bile severim ben onu diye
düşündüm şimdi.
kendimin kulağını çekesim geldi.
neyse yazı rengini turuncu yapınca portakal suyu çekti canım.
ben portakal suyumu içerken yazım da bloguma yerleşiversin bakalım.
giyindim, süslendim. dışarı çıkacakmış gibi.
istesem çıkardım da zaten.
ama ayaklarım istemedi.
annem de poğaça yaptı.
kokusu kapıyı kilitledi.
hem karnım, hem gözüm açtı ama 2 tane yedim sadece.
iştahıma küfür ettim bol bol.
sanki tek taş yüzük elimde de
parmağımdan geçmiyormuş, takamıyormuşum gibi bir duygu.
zaten son zamanlarımın en moda olayı bu hayatımdaki.
çok isteyip de alamamak, yiyememek, sevememek.
bütün bunları düşünürken bacak bacak üstüne atarak.
winamp'ta teomanın sesi yükseldi.
"düşünme, kim anlamış ki sen anlayasın böyle" dedi canım teo.
cidden lan dedim teoya.
kaç yıl önce yapmış şarkıyı ben şimdi anlıyorum.
kızdım kendime acayip.
kızgın kızgın saçlarımı savurdum.
aklıma yeni imaj yapmam gerektiği geldi.
bahar yarıyılına bomba gibi düşmek amacım.
mutsuz kadınlar saçlarıyla oynarlarmış sürekli diye bişey duymuştum küçükken.
bi kadın vardı her hafta farklı renge boyardı saçını. sonra kısacık kesti.
mutsuz kadın oydu benim için.
bi gün saçımı boyarsam mutsuz olduğum için boyayacaktım.
o güne kadar bekledim.
işte o gün geldi çattı.
artık saçımı boyamalıyım bence.
mutsuz olduğumdan değil de.
şu mutsuz kadın-boya ikilisinin arasını bozmak için.
"bak mutluyum ve saçımı değiştiriyorum" naraları atmak için.
tamam tamam çok mutlu da sayılmam.
şimdi bu mutlu mutsuz konusunu
değiştirmek için haykonun yeni albümünden bahsetsem falan dedim kendi
kendime ama canım istemedi.
zaten bi adı belli albümün.
"Sandık".
Adı bile şimdiden tartışma konusu oldu.
Acaba gerçekten şu bildiğimiz "sandık" mı,
yoksa "adam Sandık" mı.
Bilemedim ama ben onu.
ikincisi daha hoş geliyor kulağa.
zaten hayko bok koysa albümün ismini vaaay neğadar farklı diye
el çırparız.
kendimden biliyorum.
biliyorum biliyorum da seviyorum işte.
"haydi kızlar kopalım gari" diye bi şarkı yapsa bile severim ben onu diye
düşündüm şimdi.
kendimin kulağını çekesim geldi.
neyse yazı rengini turuncu yapınca portakal suyu çekti canım.
ben portakal suyumu içerken yazım da bloguma yerleşiversin bakalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder