canım kuruntularım benim.
ne onlarla oluyor, ne de onlarsız.
ama kuruntularımı kandırmayı da öğrendim artık.
kuruntularıma inanmamayı.
yine de bi şekilde içimde bi yerlerde inanıyorum keratalara..
neden mi ?
çünkü bu zamana kadar hep doğruyu söylediler.
adları kuruntu ama göbek adları gerçek..
hep doğru çıktı hep.
kuruntu deyip küçümsedim onları ama ,
ama hep haksız olduğumu gösterdiler.
en son gerçekleşen kuruntum " kesinlikle sevmiyor"du.
ve bi kaç hafta sonra bu kuruntunun gerçek olduğunu gördüm.
şimdi ben kafamda kurmıyım da kim kursun allasen ?
ama şimdiki kuruntularımında gerçek olmasından o kadar korkuyorum ki.
çünkü bu sefer hiçte hoş şeyler söylemiyolar bana.
ama yine de üzmeyi başaramadılar.
sadece bir olasılık olarak tutuyorum kenarda onları.
olursa bak oldu,
olmazsa bak olmadı diyeceğim .
hepsi bu.
umarsamazlığın verdiği inanılmaz hafiflikle devam ediyorum.
ne kadar az beklenti,
o kadar çok mutluluk..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder