geçmişe takılır saçım.

biliyorum bu aralar geçmişimi çok kurcalıyorum.
hele ki çocukluğumu.
bunu daha önce açıklamıştım. çocuk olmayı o kadar çok özlüyorum ki.
bi kaç gündür insanların çocuklukları hakkında yazdığı yazıları okuyorum.
ne güzel anlatmışlar, " ağaçlara tırmanırdım, düz duvara bile tırmanmaya çalışırdım, çok fenaydım çoook"
sürekli bunu düşünüyorum. çok mal bi çocuktum.
koşmaktan nefret ederdim. hala ediyorum.
rekabete gelemezdim. eğer fena rekabet olan bi oyun oynanacaksa köşeye çekilir "canım istemiyo" derdim.
hiç ağaca tırmanmadım. ve bi taraflarımı yarmadım.
hiçbir bahçeden meyve çalmadım.
annemi çok uğraştırmadım. ağzıma sakız, elime oyuncak vermesi yeterliydi.
istediğim bir şey alınmayınca kıyametler koparmadım. sessizce kabullendim.
ablamı kıskanmadım.
liseyi bitirene kadar kaşlarımı almadım.
lisede wcde gizli gizli sigara içmedim.
okuldan kaçmadım. dersler boş olduğunda doğruca eve gittim.
hiç sınıfta kalmadım.
hiç kavga etmedim.
hiç sevgilimle dolaşmadım.
sabah okula gider, akşam aynı saatte eve dönerdim.
ve ertesi sabaha kadar dışarı çıkmazdım.
lise bitene kadar makyaj yapmadım.
eteğimi kıvırmadım.
ama yine de görünüşüm bir ineği andırmıyordu.
annem eteğimi kısaltmıştı.
ve okula saçlarım açık gitmeme hiçbir şey demezdi.
bu tür şeylerde onlar bana karışmazdı.
ama gizli bir baskıları vardı üzerimde.
belki de önümde çok örnek olduğundan tüm bunları yaparsam başıma geleceklerden korktum.
onların yaşadığı hayatı yaşamaktan korktum.
ve hep sabret damla dedim.
üniversiteyi kazandığında herşey değişicek.
bu şehirde yaşamak zorunda kalmayacaksın.
ve canının istediğini yapabileceksin.
ve üniversiteyi kazandım. gerçekten de özgürdüm.
her ne kadar ablamda kalıyor olsam da anne ve babayla kalmanın baskısı yoktu.
ve hazırlığı bitirdim.
şimdi yine bu şehirdeyim.
ve yine sabret damla diyorum. okul başladığında herşey değişicek.
bu yalovada evde oturarak geçirdiğin son yaz.
bu boş yaşamın her dakikasının intikamını alıcam.